«امام حسين»

خون حسين تيزتر، از تيغه ي شمشير بود

نام حسين روشني، بر دل دلگير بود

نور دو چشم رسول،زاده زهرا حسين             

روز جزا بر همه،شافع وذستگير بود                            

حضرت عشق است حسين،قافله سالار دل

ياد لبش برلب كودك و هم پير بود

آب فرات تا ابد ،گشته خجل از لبش

رود فرات تشنه ماند،گر چه زآب سير بود

بهر نجات همه،كشتي نوح است حسين

نور هدايت همي، بر زبر و زير بود

پور علي هست حسين،خاك حريمش شفا

هر كه از اين خاك نداشت،در پي اكسير بود

در غل و زنجير رود، هر كه اسيري رود

هر كه اسير است به او ،بي غل وزنجير رود

شاه دو عالم بود،خون خداوندگار

دل كه نبود عاشقش،مردن او دير بود

                                     1386

از هرچه فاصله گرفتم ودور شدم هي كوچكتر و كوچكتر شد جز درد دوري تو

كه هر چه از تودورتر شدم هي بزرگتر وبزرگتر شد.

  من به دريا رفتم زيبا بود و بزرگ بود و نيرومنداما نه زيباتر و بزرگترو نيرومندتر از تو

چون تو، توانستي مرا در خود غرق كني ولي دريا نتوانست.

اي دوست ترا دست خدا مي سپارم

دست من كوتاه دست دعا مي سپارم

از خدا خواهم كه زودي به شود احوال تو

ترا به،من اسمه دعا و ذكره شفا مي سپارم

يار با من سر ياري ندارد واي من

گرم خويش است و به من كاري ندارد واي من

ناله ها كردم به درگاهش ولي

اواز اين احوال من عاري ندارد واي من

                  تير ماه 1392

با يار بگو ديده براهش دارم

صد حاجت از آن صورت ماهش دارم

چون چشم گشود تو چشم من باش

بس شوق كه برآن طرز  نگاهش دارم

                                  تير ماه 1392

قطره بودم

از دره گذشتم

از صخره چكيدم

امروز من به دريا رسيدم

امروز من هم دريا شدم